Michelangelo Antonioni “Pomrčina (L’eclisse)” (1962) edukativna projekcija filma
24.3.2021
SRIJEDA, 22. LISTOPADA 2014. Pomrčina (Ľeclisse, 1962), Italija/Francuska, c/b, 125 min, Cineriz/Interopa Film/Paris Film Režija: Michelangelo Antonioni Scenarij: Tonino Guerra, Elio Bartolini, Ottiero Ottieri i […]
SRIJEDA, 22. LISTOPADA 2014.
Pomrčina (Ľeclisse, 1962), Italija/Francuska, c/b, 125 min, Cineriz/Interopa Film/Paris Film
Režija: Michelangelo Antonioni
Scenarij: Tonino Guerra, Elio Bartolini, Ottiero Ottieri i M. Antonioni prema priči Antonionija i Guerre
Direktor fotografije: Gianni di Venanzo
Glazba: Giovanni Fusco, Mina
Uloge: Monica Vitti (Vittoria), Alain Delon (Piero), Francisco Rabal (Riccardo), Louis Seigner (Ercoli), Lilla Brignone (Vittorijina majka), Rossana Rory (Anita), Mirella Ricciardi (Marta), Cyrus Elias (pijanac).
Po raskidu veze s Riccardom, Vittoria pokušava uspostaviti fleksibilnije odnose u svojem životu, među ostalim i u vezi s mladim burzovnim mešetarom Pierom.
Bravurozna uvodna sekvenca supostavljanjem likova geometrijskim, arhit. i slikarskim oblicima sobe kao i prizorom u kojemu Vittoria slaže apstraktnu skulpturicu koja poprima nov izgled, prikazana kroz prazan okvir na stolu – uspostavlja interpretativno uokvirivanje i kontekstualno povezivanje kao središnji interes filma. Nastojanje da se pojavna zbilja uklopi ili presloži unutar okvira percepcije naglašeno je i suprotstavljanjem učinka vizualnog splošnjavanja predmetima izrazite zaobljenosti i volumena, poput stupova u zgradi burze, kao i kretanjem kamere koja neprestano nalazi decentrirane, apstraktne i nedokučive predmete provizorno uklopljene u kompoziciju, ističući pokretljivost i promjenjivost svakog uspostavljenog odnosa. Od veza s Riccardom i Pierom, preko izleta avionom u Veronu, igrokaza s afričkim kostimom u Martinu stanu i amplituda odnosa s majkom, do situacija kad se nalazi suočena s umj. predmetom koji pokušava razumjeti slijedeći njegove oblike, Vittoria tijekom čitavog filma na različite načine uspostavlja i raskida odnose, svjesna nemogućnosti dosezanja definitivnog rješenja i nužne provizornosti svakog izbora, što je stav posve prikladan njezinu poslu prevoditeljice. Opetovani prikaz likova dok gledaju slike, predmete, fotografije, prirodu ili jedni druge, te često supostavljanje ljudskih figura ogledalima, prozorima i staklenim površinama (u jednom se prizoru Vittoria i Pietro ljube kroz staklo) predočuje presudan utjecaj vizualne perspektive na psihol. tumačenje. Pretežita uporaba bližih i srednjih planova i polutotala te montažno fragmentiranje prizora u svrhu istraživanja mogućnosti preslagivanja elemenata u nove kompozicije, dostiže vrhunac u završnoj sedmominutnoj sekvenci sastavljenoj od 58 kadrova različitih pojedinosti prostora gdje su se nalazili Vittoria i Piero. Značenje prizora u rasponu od novinskog naslova o atomskoj prijetnji ili pješačkog prijelaza do iznimno krupnog plana oka nepoznatog prolaznika ili ulične lampe ovisno je isključivo o asocijativnom povezivanju s prethodno viđenim. Stoga ta sekvenca za Antonionija nije apstraktna: »Svi predmeti koje pokazujem imaju značenje. To je sedam minuta u kojima od pustolovine ostaju samo predmeti; grad, materijalni život, progutali su živa bića.« Uskraćujući prikaz ishoda spoja psihol. i fiz. mobilnosti – ostvarenog vrsnim izvedbama M. Vitti i A. Delona – film se zaustavlja na onom predočivom, prebacujući tumačenje na gledatelja. Film je u Cannesu nagrađen specijalnom nagradom (ex aequo).
T. Brlek
Tekst preuzet s portala Filmskog leksikona Leksikografskog zavoda Miroslav Krleža